Verdriet heeft recht op een plaatsje aan de feesttafel. Niet enkel netjes weggeborgen achter een stiekem bovengehaalde zakdoek of een dappere glimlach, maar open en warm verwelkomd. Een welgekomen gast.
Een gat in je hart
Zoveel mensen leven met een gat in hun hart. Hun pijn laat zich eens zo scherp voelen op momenten die draaien om verbinding en samenzijn. Daarbij komt dat het immense verdriet maar al te vaak overschreeuwd wordt door de luidruchtigheid en glamour van de feesten.
Of erger nog: het wordt doodgezwegen. Heel dikwijls uit angst of ongemak. Omdat mensen niet weten hoe ze dat verdriet een plaats kunnen geven aan de feesttafel.
Terwijl het niet ingewikkeld hoeft te zijn.
Noem hen bij naam
Vraag hoe het gaat. Hoe het écht gaat. En vooral: luister naar wat er dan komt. Luister ook naar wat niet in woorden gezegd wordt. Zie het verdriet. Erken de pijn. Laat de tranen stromen. Dek niet toe. Benoem het gemis.
En benoem vooral de geliefde die gemist wordt. Zeg hun naam. Spreek over hen, klink op hen, geef ze een symbolische plaats aan tafel, zet hun foto bij de feesttafel, haal samen herinneringen op, breng hen aanwezig. Noem hen bij naam, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Zwijg hen niet dood. En zwijg ook het gemis niet dood.
Wees welkom, verdriet
Want verdriet heeft recht op een plaatsje aan de feesttafel. Het is er tóch, benoemd of niet. Je kan het maar beter erkennen en omarmen. De tranen welkom heten. Alleen als ook hun verdriet welkom is, écht welkom, voelen mensen zich gezien. Alleen als de tranen er oprecht mogen zijn, kan de lach naar boven borrelen.
Ook in je eigen hart
Diezelfde beweging geldt trouwens voor je eigen hart: enkel als je je pijn kan toelaten, als die er van jezelf mag zijn en als je mag voelen wat je voelt, zal je verdriet zich warm omarmd voelen. En zachter worden. Want zo gaat dat nu eenmaal met verdriet: het niet willen – mogen – kunnen voelen maakt het alleen moeilijker en harder. Het welkom heten en laten zijn, liefdevol omarmen, maakt het zachter en draaglijker.
Mijn wens voor ons
Mogen zijn zoals je bent, met alles erop en eraan, je welkom voelen, met alles wat je in je hart meedraagt, dat is wat mensen nodig hebben. Dàt verbindt ons en warmt ons hart.
Ik wens het jou met heel mijn hart. Ik wens het ook mezelf. En dat we elkaar daarin tegenkomen. En ons verbonden mogen voelen. In vreugde en verdriet.
Comments