DE TROOST VAN NABIJHEID

Tegenover de dood staan we machteloos. Dat maakt een afscheid bij overlijden heel moeilijk en ingrijpend.  We kunnen de dood niet ongedaan maken. Evenmin eraan ontsnappen.

Wel kunnen we onze blik op de dood verruimen. Verrijken ook. En nee, ook dat verandert niets aan de onontkoombaarheid van de dood. Maar het maakt wel verschil in hoe we dit afscheid beleven. En in hoe we naar onze eigen onontkoombare dood aankijken.

En al kunnen we niks doen om het sterven ongedaan te maken, we kunnen wel nabij zijn met wie achterblijft. Of met wie kort bij zijn of haar eigen overlijden staat.

Aanwezig zijn. Niet weglopen van het verdriet. De dood durven te benoemen. De naam van de overledene blijven uitspreken. Het verdriet laten zijn. Nabijheid is zoiets kostbaars. Het is vaak ook het enige wat we te bieden hebben op zo’n moment. Maar o wat een troost kan nabijheid bieden. Zeker als er weinig anders is wat je kan doen.

Ik wens het ieder van jullie. En vooral wie het afgelopen jaar een moeder, vader, een zus of broer, een kind, een geliefde moest loslaten. Dat er mensen mogen zijn die jou en je verdriet mee dragen, met wie je het gemis kan delen, die de naam van jouw geliefde overledene blijven noemen. Bij wie je gewoon mag zijn, zonder meer. Zelfs zonder woorden.

Pak elkaar eens goed vast vandaag.