De vraag van Alain Delon om zijn hond Loubo samen met hem te begraven, zorgt voor controverse. Concreet: Delon stierf een paar dagen geleden. Het was zijn laatste wens om met zijn geliefde Mechelse scheper in zijn armen begraven te worden. Maar Loubo is tien en nog kerngezond. In Frankrijk regende het bezorgde berichten over de toekomst van Loubo.
Een piste die ik overwoog
Nu begrijp ik de vraag van Delon helemaal. De band tussen mij en mijn oudste katje was heel bijzonder. Daar kwam bij dat mijn Laafia heel eenkennig was en weinig sociaal tgo andere mensen of katten. We waren zo op elkaar ingespeeld en de band was zo hecht dat ik me vaak zorgen maakte over wat er met haar zou gebeuren mocht mij iets overkomen. En ja, dat zij dan een spuitje zou krijgen en samen met mij begraven zou worden, was een piste die ik absoluut overwoog.
Egoïstisch?
Egoïstisch? Zo lijkt het zeker. Maar mijn bezorgdheid ging helemaal over haar. Ze was zo’n gevoelig katje, ze had zo’n zachte hand nodig en iemand die al haar gewoontekes en angsten en verlangens kende, ze was ook al oud (ze is uiteindelijk net geen 21 geworden). Verder leven zonder mij zou voor haar betekenen: verhuizen, naar een nieuwe omgeving, bij onbekende mensen, met bijgevolg heeeeeeeeel veel stress en haar kennende ook ontzettend veel angst. Ik zou het niet over mijn hart krijgen om haar dat nog allemaal te laten doormaken voor de tijd die ze nog had. Dus nee, niet zo egoïstische als het op het eerste zicht lijkt.
Kleine nuance toch
Nu is de hond van Delon niet stokoud en blijkbaar nog in goede gezondheid. Toen ik het bericht las, dacht ik eerlijk gezegd ook meteen: dit is een egoïstische keuze. En ik vond het fout.
Wat vinden we toch graag van alles over wat anderen doen!
Een beetje verder in het artikel kwam Alain Delon zelf aan het woord hierover. In 2018 zou hij in een interview gezegd hebben "Als ik eerder sterf dan mijn hond, vraag de dierenarts dan om hem een spuitje te geven. Ik heb liever dat we samen heengaan dan te weten dat hij een lange lijdensweg zal sterven op mijn graf".
Kleine nuance toch wel. En daarmee kan ik mijn snelle oordeel ook meteen weer opbergen. Blijkbaar ging het Delon toch ook om het welzijn van zijn hond, niet om dat van hemzelf.
Eigenbelang is er altijd
Toegegeven, er is altijd een factor eigenbelang mee gemoeid. Als ik zou beslissen dat Laafia moest inslapen, zou dat óók zijn omdat ik dan met een geruster hart zou kunnen sterven. Wetende dat voor haar het lijden ook voorbij was. En dat laatste is een invulling van mijnentwege natuurlijk. Ik wéét niet zeker hoe het haar vergaan zou zijn, stel dat ….
Gelukkig is het nooit zover gekomen. De beslissing om haar te laten euthanaseren, enkele weken voor ze 21 zou worden, was al afschuwelijk genoeg. Trouwens, ook hier speelt de vraag: wiens welzijn heb je voor ogen als je die beslissing neemt? En diezelfde vraag stelt zich evenzeer als je die beslissing voor je uitschuift (en het dier misschien langer lijdt).
Moeten loslaten en dat niet willen
Liefde is niet simpel. De dood is dat ook niet. Afscheid nemen roept veel emoties op. En hechte banden trekken heel sterk aan ons op zo’n moment. Niet willen loslaten. Dichtbij willen houden. Het is zo invoelbaar allemaal…. Ook als het over een geliefd huisdier gaat. Want dat zijn vaak je dichtste vrienden.
Leve Loubo!
Nog even meegeven voor wie het artikel niet las: Loubo leeft. De naasten van Delon ontfermen zich over hem. Hij krijgt geen spuitje en wordt niet mee begraven. Lang mag hij leven!
Comments