Soms, zo ineens, schrijnt de afwezigheid van mijn ouders scherper dan de dankbaarheid om alles wat we mochten delen. Flarden herinnering dringen zich dan op, katapulteren me terug in de tijd en maken het gemis wakker.
Vanmorgen werd ik plots gegrepen door de herinnering aan hoe de kist met ons moekes lichaam erin de kerk werd binnengedragen. Een mooie herinnering aan een bijzonder moment.
Haar vier kleinzonen droegen de kist op hun schouders. Zoals zij hen zo vaak gedragen en gewiegd heeft toen ze klein waren, mochten zij nu op hun beurt hun oma dragen. De kadans van hun stappen vertaalde zich in een op-en-neergaande beweging in hun schouders. Ik stel me voor dat dit zorgde voor een zachte deining van de kist en een liefdevol heen-en-weer wiegen van haar lichaam. Ons moeke, oma, gedragen en gewiegd door de kinderen van haar kinderen.
Het beeld duikt vaak op. En nog altijd ontroert het me. Het grijpt me aan op een manier die tegelijkertijd verdriet en troost-voor-dit-verdriet in zich draagt.
Het raakt mij ook in iets wat met de essentie van familie-zijn te maken heeft. Een begrip waar enige turbulentie mee verbonden is, nogal wat kopzorgen en tegenstrijdige gevoelens soms. Maar in het dragen van het dode lichaam van ons moeke, oma, zit een stille samenhorigheid vervat, een verbinding die over de generaties heen reikt. Het drukt respect uit en liefde. Naar best vermogen afscheid nemen, elkaar dragen en nabij zijn.
Weten dat ons moeke bij het afscheid omringd werd door liefde, gedràgen werd door liefde, troost me. Het geeft rust te midden van verdriet. Toen en nu.
Dat was óns afscheid, van ons moeke, onze oma. Uniek. En tegelijkertijd zo universeel. Want afscheidsrituelen zijn van alle tijden en ze bestaan in elke cultuur. Dat zegt iets over het belang ervan. Een mooie, doorleefde ceremonie maakt het afscheid niet ongedaan, maar brengt wel troost. Het maakt verdriet zachter, laat ons toe te delen en creëert verbondenheid. Het helpt wie achterblijft om verder te leven. Het creëert ruimte voor licht en hoop, op een moment dat die ver weg lijken. En dat is niet alleen belangrijk bij het afscheid zelf, maar ook in de weken, maanden, jaren die volgen.
Want de nood aan hoop, licht en verbondenheid is zo groot in deze wereld. Zeker op die momenten die ons raken in onze essentie. En de dood doet dat. In de vaart van het leven doet die ons stilstaan. Snijdt in ons hart. Raakt onze ziel. Om dan niet alleen te zijn en omringd door liefde, is een genade. Balsem voor hart en ziel.
De herinnering aan ons moeke, zacht wiegend in haar kist, raakt aan verdriet en gemis. Maar stemt me vooral dankbaar. En omdat het afscheid mooi en liefdevol was, kan ik verder. En draag ik haar mee. Wieg ik haar zachtjes op een warm plaatsje in mijn hart.
PS Verlang jij ook naar een afscheid in liefde en schoonheid? Wil je graag op een echt persoonlijke manier het woord nemen op een plechtigheid? Ik geef graag (mee) woorden en vorm aan wat er leeft in jouw hart. Bel me vrijblijvend voor informatie op 0476 55 02 78 of bekijk mijn aanbod op www.zachtvanzinnen.be
Comments